İnsanoğlu, babası ve annesi sağken hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar hayatı. Annesi ölünce ölümü sevmeye çalışır, en sevdiğini toprağa vermiştir çünkü. Arkasından babasını toprağa verince hangi yaşta olursa olsun çocukluğunu kaybeder insan.Hiçbir hesap yapmadan, olduğu ve gönlünden geldiği gibi her şeyini paylaşacağın, hayatın dalgalarından sığınacağın o limanı yoktur artık.Evlat acısı mı? Rabbim kimseye yaşatmasın. “Ben annemi ve babamı kaybettiğimde doya doya ağlayacağım kimsenin görmeyeceği yer arıyordum kendime ama evlat acısı hiçbirine benzemiyor” derdi Hocam. Yurtdışında aynı otel odasında Hocamla beraber yaşadığım o geceyi ömür boyu unutamam. Her saat başı yatağından kalkıp abdest alıp kıldığı gece namazından sonra Fatıma’sıyla ilgili hatıralarını saya saya ağlayan babaydı benim Hocam…
Devamı: http://https://www.yenimesaj.com.tr/agzimizin-tadini-kaciran-olum-H1387072.htm
